مادرها( مطمینا منظورم به خودم نیست )موجودات قابل تحسین و صبوری هستند! سختی های زیادی را به جان میخرند و مصایب زیادی میکشند تا یک بچه به شمایل آدمیزاد و با دوز رفتاری عاقلانه تحویل اجتماع بدهند!بچه ای که یاد بگیرد به دیگران هیچ وقت هیچ وقت نگاه عاقل اندر سفیه نکند! بچه ای که یاد بگیرد در هیچ برهه ای از زندگی اش دروغ نگوید! یا در شرایط عادی نهایت لطفش این نباشد که فقط خوب درس بخواند!مادرها خیلی زحمت میکشند که در شرایط موجود یک آااااادمی تربیت کنند که باعث سرافکندگی و شرمندگی نباشد! مادرها خیلی مشقت میکشند از همان ابتدای بچگی بچه بچه هایشان! یا حتی از وقتی جنینند! یا حتا قبلتر! وقتی تصمیم میگیرند که مادر باشند! 

مادر ها احتمالا خیلی زحمت میکشند تا کلاس اولیشان به کلاس دوم یا سوم برسد! من خودم به عینه چند تایشان را دیده ام! خیلی هنر میکنند که با جفتک اندازی بچه هایشان ( در هر نوع و مقیاسش ) قیدشان را نمیزنند!مادرها همیشه بچه هایشان را میبخشند! حتا اگر!

اما خب مادرها یک سری عیش های مدام و منقطعی هم دارند که فقط و فقط مخصوص خودشان است! عیش های در لحظه! عیش بوسیدن بچه و آغوش گرفتنش! عیش لحظه ای که برای اولین بچه را بغل میکنند!که قبلتر هم با او زندگی می کردند و حالا وقت لمس کردنش است! حتا عیش زاییدنش!